در و
دیوار اتاقی که روزی امن ترین جای دنیا برایت بود، امروز خصمانه چنگ می اندازند و
غریبی می کنند
هیچ
چیز دیگر آشنا نیست
تن
صدای آدمها عوض شده
و چشم
ها و دست هاشان دیگر مهربان نیست
ساعت
کوچک اتاق اما، هنوز بی وقفه، به سوی ابدیتی نا مشخص، لجوجانه، می تازد
وصله
ناجور این جماعت خود تویی!
جعبه
چوبی آن کتاب مقدس خالی است
تو عرفان
را بالاتر از ورق های کاغذی می نوشی
و بهشت
را ته گلویت که بغضی برای همیشه در آن خانه گزیده
پیدا
می کنی!
مینا هوشمند
سی ساله هم که شوم
سی و پنج ساله هم که شوم
پیر ِ پیر هم که شوم
آخرش دختربچه ای درونم هست که تمام شوقش دویدن است
وقت هایی که هیچ چیز جهان برایش منطقی نیست
و انگار تمام آدم ها زاییده شده اند که آزرده اش کنند
یادم نیست از چه وقت بی مکان شدم
بی آشیانه
از چه وقت فکر سکنی گزیدن مغزم را جوید
و ته مانده اش شد
خانه ای که از آنِ من نیست
و هروز غریبگی اش را از پنجره های قدی اش با آفتاب می پاشد بر اندامم.
جای خالی محبتی که می آید و می رود
جای خالی دست هایی که نیستند و از من گرفتیشان
و معلوم نیست ناز انگشنانت را کدام لطافتی هر شب بر لب هایش می گذارد.
سی ساله هم که شوم
روزهایی مثل امروز
دخترکم بهانه گیر است
و یک هفته بغض را می خواهد
یک آینه بگرید.
مادر
کاش هیچوقت مرا با کتابها آشنا نکرده بودی
انقدر که گم شده ام در پاکی داستانها
و روحم زخمی داستانهای واقعیست.
مادر
چقدر دلتنگ بوی بهشتی ات هستم
که هیچ نیرویی نمی توانست آن را از من باز پس گیرد
جز غرور و بازی تجربه.
تمام بچگی ام در سکوت گذشت
در سکوتی که ستایشش می کردم
حالا دلتنگ ذره ای از آنم
از آن سکوت پاک.
زندگی می شود کشمکش
به در و دیوار کوبیده شدن
برای اثبات حرفی که سالهاست کسی نمی فهمدش
و تو مجبوری میان این همه ادعای مکتوب و نامکتوب
پناه ببری به دست های یک عروسک
و چشم های تیله ای مهربانش
و فکر کنی که فهم یک عروسک می تواند از فهم فهیم ترین های پیرامونت بیشتر باشد
که در وقت عزلت
آنهایی نیست و او هست.
و من باز هم سکوت می کنم
سکوت
سکوت
سکوت
بگذار همه چیز در سکوتم دفن شود
چشم هایم
دست هایم
و پیشتر از آن
قلبم......
مینا هوشمند
میفهمى؟
حوصله
نداره !!!
بــــــــی تو اینجا هـــــــــمه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
از هــــــمان لحظه کــــــــه از چشم یقین افتادند
چـــــــــشم های نـــــــــگران آینه ی تــــــــردیدند
نشد از سایه ی خـــــــــود هم بگریزند دمـــــــی
هر چـــــــه بیهوده بــــــه گرد خودشان چرخیدند
چــــــــون به جز سایه ندیدند کسی در پی خود
هــــــــمه از دیدن تنهایـــــــی خـــــــود ترسیدند
غـــــــــرق دریـــــای تو بودند ولــــــــی ماهی وار
باز هـــــــــم نام و نشان تـــــــــــو زهم پرسیدند
در پــــــی دوست هــــــمه جای جهان را گشتند
کـــــــــس ندیدند در آیینه بــــــه خـــــود خندیدند
سیر تقویم جلالی به جــــــــمال تو خوش است
فصل ها را هــــــــــمه با فاصـــــــله ات سنجیدند
تــــــــو بیایی هـــــــــمه ساعتها و ثـــــــــانیه ها
از هــــــمین روز، همین لحظه، همین دم عیدند
قیصر امین پور
مرکز توانبخشی و اتوبیوگرافی در پنج فصل!
پدرم و دردی که می کشد...
ربنا ولا تحملنا ما لا طاقة لنا به واعف عنا واغفر لنا وارحمنا
پروردگارا به ما چیزی که تحمل آن را نداریم تحمیل مکن و ببخش مارا و از ما درگذر و به ما رحم کن...
از پلاس حاج آقا جلیل محبی
