دوست...

رشته ای بر گردنم افکنده دوست

                                                   می کشد هر جا که خاطر خواه اوست...

بی تفاوت مباش...

حالم خوب نیست
تو نیستی
و من خوب نیستم
بی تفاوت نباش
حال یکی از بندگان خدا به بودن تو وابسته است....

بی تفاوتی...

بی‌تفاوتی به کسی که روزی تمام دنیایت بوده است، با همه‌ی بی‌تفاوتی‌های دنیا فرق دارد. بی‌تفاوتی تو به کسی که روزی تمام هستی‌ات بوده است، از جنس بی‌تفاوتی‌ات به غریبه‌های کوچه و خیابان نیست. بی‌تفاوتی تو برای آن است که می‌فهمی “نباید” با هم می‌بوده‌اید. می‌فهمی که باید به این گره‌ی کور بی‌تفاوت بود وگرنه ریشه وجودت را می‌خشکاند.

بی‌تفاوتی تو از جنسی است که دیگر نباید با هم ادامه می‌داد اما این هیچ بدین معنا نیست که در گذشته دیوانه‌وار نمی‌پرستیدی‌اش. تنها بدین معناست که او را به زندگی‌اش سپرده‌ای و خودت را به زندگی‌ات. بی‌تفاوتی‌ات یعنی دیگر همیشه به او فکر نمی‌کنی، از دیدنش با کسی که “می‌بایست” بیاید و شادی را روی لبانش شکوفا کند غم در دلت نمی‌نشیند، دیگر دنبال عطر او در مغازه‌ها نمی‌گردی، دیگر دنبال انگیزه‌ای که تو را به حرکت وادارد در وجود او نمی‌روی.

بی‌تفاوتی به کسی که روزی دوستش داشته‌ای یعنی بلوغ همان مهر وقتی هیچ راهی جز تسلیم در برابر سرنوشت نداری.

وبلاگ پابرهنه روی دیوار دلم

پ.ن.: پایان عشق...

نفرت نیست!

بی تفاوتی ست...

.

.

.

و این داستان ادامه دارد............

به نام او...

...

ای دل قرار تو چه شد؟ وان کار و بار تو چه شد؟

                                                          خوابت که می بندد چنین اندر صباح و در مسا؟

دل گفت :حسن روی او وان نرگس جادوی او

                                                          وان سنبل ابروی او وان لعل شیرین ماجرا

ای عشق پیش هر کسی نام و لقب داری بسی

                                                          من دوش نام دیگرت کردم که : درد بی دوا!

ای رونق جانم ز تو، چون چرخ گردانم ز تو

                                                          گندم فرست ای جان که تا خیره نگردد آسیا

دیگر نخواهم زد نَفَس، این بیت را می گوی و بس:

                                                         بگداخت جانم زین هوس،اُرفُق بنا یا رَبّنا....

مولانا

خدایا،رَبّنا، ای نهایت دوست ، ای نهایت یار

قصد نوشتن کرده ام،حرفهای ناگفته را ،آنچه در این دل غوغا می کند و به زبان ناید

آنچه درد من است و درد خانه من ،چه اندازه اش به قدر این پنجره باشد و این گلدان و لیوان چای و چه یک دیار!

من از تو مدد می جویم که عقده از زبانم گشایی که این ناگفته ها بغض شده اند و بغض ها روان که می شوند دنیایم را به انتها می رسانند

خدایا صبوری،صبوری،صبوری،صبر...

چشمان بینا به من ده و گوشی شنوا تا رنج ها را آشکار ببینم و نواها را بی پرده بشنوم

مرا از عصبیت به دور دار 

مرا نه به افراط کشان و نه تفریط

حزبم را حزب خود برگزین و عشق خود در قلبم شعله ور ساز

خدایا

مهمان خانه ام بودی، خانه دلم، خانه افکارم

حال اولین مهمان این تکه چسبانی های من باش و بمان.....

یا ربی،یا ربی،یا ربی....