On Voitle Soleil

...

اصلا غمگین و نا امید نیستم. هر جا که باشی زندگی، رندگیست،رندگی درون ماست نه بیرون ما.آن جا تنها نخواهیم بود.

انسان بودن میان دیگر آدمیان و انسان ماندن،نومید نشدن و سقوط نکردن در مصیبت هایی که ممکن است سرت بیاید، زندگی یعنی همین، کارِِ زندگی همین است.

من این درک را کرده ام. این اعتقاد وارد گوشت و خون من شده است .بله واقعا همین طور است.

سری که خلاق بود، با متعالی ترین جلوه های هنر بشری زندگی می کرد، با نیازهای متعالی یک روح بالیده و به عرصه رسیده بود،آن سر از روی شانه هایم قطع شده است.

خاطره ها و خیال هایی که آفریده ام و هنوز جسمیت شان نبخشیده ام، باقی می مانند

شک نیست که آزار و شکنجه ام خواهند داد! ولی قلب و گوشت و خون من باقی می مانند که می توانند عشق بورزند، رنج ببرند،آرزو کنند ، به یاد بیاورند و بالاخره، این زندگی ست...

On Voitle Soleil(خورشید را می بینیم)

وقتی به گذشته نگاه می کنم و به یاد می آورم که چقدر وقت را هدر داده ام،چه قدر وقت را با توهم ،با اشتباه، با بطالت ،با نادانی در باره چگونه زندگی کردن،با نشناختن قیمت وقت، با آلودن قلب و روحم به گناه، تلف کرده ام، قلب ام آتش می گیرد.

زندگی موهبت است، زندگی سعادت است، دقیقه به دقیقه زندگی می توانست معادل یک سال سعادت باشد Si Jeunessesavit (اگر جوان می دانست!). حالا با تغییر زندگی ام دوباره متولد شده ام. قسم می خورم که امیدم را از دست نخواهم داد و نمی گذارم قلب و روحم آلوده شوند.

در این تولد دوباره موجود بهتری خواهم بود.این همه امیدم است، همه آن چه که تسلی ام می دهد.

اکنون از هر آن چه دوست داشتم دل می کنم. دل کندن دشوار است ، دوپاره کردن انسان دردناک است، دوپاره کردن قلب دردناک است...

تکه هایی از نامه تئودور داستایوفسکی به برادرش میخائیل در 22 دسامبر 1849

روزی که قرار بود داستایوفسکی اعدام شود اما حکم اعدام او در آخرین لحظات با عفو تزار اجرا نشد و به چهار سال زندان و سربازی تخفیف پیدا کرد.

ترجمه ای از محمد میرزاخانی- داستان همشهری